O książce: rok / "Główną cechę błazna można chyba opisać tak - wiatr w głowie. Wiatr, który całkowicie rozwiewa zdrowy rozsądek, wyrywa wszystko z miejsca i miesza na chybił trafił, miesza mądrość z głupotą, wywraca wszystko do góry nogami i zmienia nudną rutynę codzienności. Bez takiego wiecznego przeciągu niemożliwa jest sztuka wygłupów i wesołej szarlatanerii. Taki wiatr wiał w głowie Edwarda Leara (1812–1888) – wielkiego Króla Nonsensów, niezrównanego Geniusza Absurdu i Najwyższego Sułta Anglii (to tylko niektóre z głośnych tytułów, na jakie zasłużył). Wywodził się oczywiście w prostej linii od Johna Skeltona i Williama Sommersa, błazna Henryka VIII, od słynnych głupców Szekspira – szyderców i szyderców, niewyczerpanych wynalazkami i kalamburami, ale potrafiących niespodziewanie poruszyć serce przeszywająco smutną piosenką przy akompaniamencie lutni. Lear komponował także i śpiewał piosenki – zarówno wzruszające, jak i zabawne. W istocie był błaznem - jeśli zapomnieć o lirycznej stronie jego talentu, o poważnej ciężkiej pracy i wytrwałości, o tragicznym tle jego losu…»